I idę tak tą ulicą, co zawsze chodzę i kłaniam się pobliskim sprzedawcom i oni kłaniają się mi.
Pierwszy z nich to Shiva [czyt. Sziwa], ma sklep zaraz obok naszego domu. Sprzedaje on głównie produkty strączkowe, mleko, bułki, jakieś suchary, ciastka i puffsy (takie suche ciastka a la croissant, do porannej masala czaj- mlecznej herbaty).
Z Shiva często odbywamy krótkie rozmowy, dużo mi opowiada o lokalnych zwyczajach i daje zestawy nowych słówek do zapamiętania. Kupuję u niego mąkę, orzechy i czasem jogurt (w Europie produkty mleczne nie są na liście moich zakupów, natomiast będąc w Nepalu nie mogę oprzeć się tutejszemu jogurtowi- tzw. Doi [czytaj, Doj]- jogurt z mleka bawolego, bardzo tłusty i treściwy)
Kolejny sklep prowadzi para, zawsze kłaniają mi się nisko i uśmiechają, są bardzo sympatyczni. Maż jakiś czas temu był w Polsce, pracował przy produkcji wędlin na Śląsku, i zna nawet polskie piwko Harnaś. Kupuję u nich ciastka dla psów ulicznych, czasem mąkę, no i czasem (teras już bardzo rzadko) papierosa.

Idę tą ulica dalej, narożny sklepik, obsługiwany przez Nepalkę, która zawsze mnie zagaduje tymi słowami: ‘chiya bayo? ‘ [czyt. czija bajo] Czyli po nepalsku czy już piłam herbatę. Tutaj rano wszyscy piją herbatę (tę herbatę Masala), więc to jest taka forma zagadania ‘hej, jak się masz?’ Odpowiadam, że jeszcze nie piłam, a ona zazwyczaj mówi, że ona już piła o 6 rano. I żegnamy się uśmiechem. Od czasu do czasu kupuję u niej puffsy, te suche croissanty, co z herbatą pysznie smakują.

No i moje warzywne zakupy zrobione, ale to nie koniec, bo na końcu ulicy jest jeszcze jeden sklep spożywczy, do którego czuję sentyment. Kupuję tam zazwyczaj kukurydze na popcorn i przyprawy. Czasem jakieś mydło czy coś higienicznego. A i jeszcze mąkę z gryki, bo tylko ten pan ma ją w okolicy. Właściciel zawsze wita mnie z ‘namaste’ (powitanie nepalskie, składane równocześnie dłońmi złożonymi razem jak do modlitwy i ukłonem głowy), składa dłonie razem i kłania się nisko. Ja też odpowiadam tym samym skinieniem. Pan właściciel spożywczaka lubi mi opowiadać newsy nepalskie, głównie związane z korona wirusem i lockdownem, czasem nie rozumiem wszystkiego, ale on mówi wolno, więc rozumiem więcej niż mniej.
Raz mnie zapytał czy jestem zamężna i czy mam dzieci. Oczywiście odpowiadam, ze nie... był w dużym szoku i zapytał, czy mieszkam sama, a ja na to, że tak, tzn. z rodzina nepalska, ale wynajmuję tylko pokój. No i dalej ciągnął, czy mam chłopaka, na co ja… hmm, no cóż, powiedziałam, że to skomplikowane, ale obecnie nie. Po drodze zapytał jeszcze o wiek i jak połączył te wszystkie fakty to był jeszcze bardziej zdezorientowany. Ale dalej mi się kłania, uśmiecha i zagaduje, wiec swoje oceny i opinie zostawił na boku. W Nepalu bycie singlem w wieku 35 lat graniczy z cudem i zazwyczaj są to ludzie tzw wolnoduchy, albo rozwodnicy, ale to też się zdarza rzadko...

Po zakupie kukurydzy czas na mięso dla psa, a właściwie psów, bo teraz już są dwa, które czekają codziennie o 8 wieczorem pod brama. To jest moja Lucy i jej koleżanka, więc jak mogę dać jeść Lucy, a jej koleżance nie? Na początku Lucy była bardzo zazdrosna, że i ta druga dostaje, ale nauczyłam ją, że ma się zająć swoją miską i nie interesować się innymi. Obydwie dziewczyny są bardzo słodkie, i spędzają większość czasu razem na ulicy pod moim oknem, teraz jak mieszkam w innym pokoju na piętrze to mogę je obserwować od samego rana.



Stoję w kolejce po mięso, już nie muszę panu mówić, że chcę 'kolejo 50 rupijako' [czyt. koledzo, pocas rupijako], bo pan jak mnie widzi to już sięga do lodówki po korpusy kurczaków, by z nich wydobyć krwistą wątrobę. I tak pakuje wątroby za 50 rupii i to będzie jedzenia na tydzień dla tych wygłodniałych psin. (50 rupii nepalskich to około 50 centów, czyli ok 2 zł)

I tak idę sobie tą ulica dzisiaj, moje trasy sklepowe zmieniają się oczywiście w zależności od potrzeb, ale tak czy inaczej idąc tamtędy, doświadczam uczucia przynależności, mimo że tak inna, jednak czuje się jak swoja, oni się przyzwyczaili i ja też...do ich uśmiechów, słów, ukłonów, produktów, zagadywań, pogadanek.

Nepalskie ulice mają swój unikatowy klimat. Zawiera się w nim jak ja to nazywam ‘porządek, nie-porządek’. Zadziwiające jest to, że w całym tym pozornym mętliku jaki tam panuje, jest ukryta harmonia, spokój i odprężenie. Ktoś się spieszy, ale ma minutkę, by wstąpić do przydrożnego baru na małą herbatę i pogawędkę ze sprzedającym. Ktoś inny ciężko pracuje, ale ma czas, by na chwilę się zatrzymać i podumać nad zachodzącym słońcem. Jeszcze ktoś inny siedzi przed domem i tylko czeka, by koniecznie natknąć się na sąsiada na codzienne ploteczki. Życie w Lalitpur jest bardzo swojskie, dostrajane pianiem kogutów o 5 rano i zabarwiane różnorakimi kolorami domostw i powiewającymi modlitewnymi flagami na balkonach i w ogrodach. Ten swojski klimat Lalitpur powoduje, że określam to miejsce miastem nie-miastem. A prywatnie, moim domem.

* Dom, gdzie wynajmuję pokój nazywa się Kaji Home, jest przytulnym i estetycznym airbnb, gdzie wynajmowane są pokoje na krótki i długi czas. Prowadzi go newarska rodzina, ale więcej o Kaji Home i jego mieszkańcach będzie w innym artykule. Gdyż w jednym zdaniu nie da się opisać tego miejsca.